ความโง่เขลาเบาปัญญา
ความโง่เขลา มิได้หมายรวมถึงการไม่ได้รับการศึกษาทางโลก เพราะคนบางคนไม่ได้เรียนหนังสือ หรืออาจไม่รู้หนังสือ อ่านไม่ออกและเขียนไม่ได้ แต่มีปัญญาและคุณธรรมสูงส่งกว่าคนที่มีการศึกษาสูง ความโง่เขลาเบาปัญญาในที่นี้ ให้ความหมายถึงการพลัดตกหลงทาง ไม่สามารถนำพาตนเองออกจากความหลงในตัณหา คือ ความอยากที่เกินจำเป็นได้
ตัณหา หรือความอยาก แบ่งออกได้เป็น สองส่วน
อยากตามธรรมชาติเรียกร้องหนึ่ง ธรรมชาติที่รู้จักความพอดีและพอเหมาะแล้วที่เพียงพอ เช่น เมื่อหิวก็กินเท่าที่ร่างกายต้องการ ธรรมชาติจะพอด้วยตัวของมันเองโดยการแสดงออกถึงการไม่สามารถรับอาหารได้เพิ่มมากไปกว่าที่กระเพาะตนเองสามารถรับได้ หากกินมากจนเกินพอดี ธรรมชาติจะกำจัดส่วนเกินที่เหลือออกโดยการอาเจียน นี่คือตัณหาตามธรรมชาติเป็นตัวอย่าง ที่มีเกิดขึ้นและมีจุดวางที่พอเพียง
อยาก ตามความหลงอีกหนึ่ง ตัณหานี้เป็นตัวขับเคลื่อนโลกให้หมุนไปข้างหน้าเข้าสู่การดับสูญเร็วขึ้นๆ ตามความอยากของมนุษย์ ซึ่งแม้สุดท้ายก็มีจุดที่พอดีและเหมาะสมของมันที่จะเพียงพอและจบวาง และในความหลงอยากนี้เองที่ฉุดพาชีวิตของมนุษย์ให้ลงต่ำตามกระแสของความหลง มัวเมา นำพาพวกพ้องแห่งตัณหาเข้ามาพันผูกมัดชีวิตให้ดิ้นไม่หลุด เมื่อใดก็ตามที่มนุษย์นำพาตนเองพลัดหลงเข้ามาสู่ความจมดิ่งแห่งตัณหาความหลง แล้วไซร้ ช่างยากเย็นที่ถูกเหวี่ยงออกมานอกจากจะได้รับพระเมตตาจากแรงที่มหาศาลที่สุด ในจักรวาลเป็นผู้ฉุดดึง เพราะพลังนี้ ก็คือพลังเดียวกันกับพลังที่สร้างความหลงนี้ขึ้นมา
การเอาเปรียบและเห็นแก่ตัว
ขอบคุณอัลลอฮ์ที่ประทานสิ่งนี้มาให้เราน้อยเหลือเกิน จนบางทีเรากลับรู้สึกว่าเราต้องฝึกการเห็นแก่ตัวที่ไม่เอาเปรียบผู้อื่นให้เป็นหนทางที่ดีงามที่เหมาะกับตัวเองมากขึ้น เพื่อให้ชีวิตมีความสมดุลและใช้ชีวิตอย่างมีปัญญามากขึ้น คำกล่าวบางคำที่เราเคยได้ยิน
การตอบ “ไม่” สำหรับผู้อื่นบ้าง ก็เป็นการให้พื้นที่คำว่า “ใช่” สำหรับตัวเราเอง
เราว่ามันคือสิ่งที่ดีนะ ที่เราจะสอนตัวเองแบบนี้บ้าง
ถึงแม้เราเองจะรู้และเข้าใจศาสตร์แห่งการเป็นตัวเองที่มีความสุขแล้วนั้น ตัวเราเองก็ยังต้องเรียนรู้การรักตัวเอง และเพิ่มพื้นที่ความสุขให้ตัวเองด้วยการวางผู้อื่นเพิ่มขึ้นอีกด้วย
รักการให้และยอมรับการให้จากผู้อื่นด้วยความสมดุล เปิดโอกาสให้ผู้อื่นได้ให้เราบ้าง ความสมดุลเกิดขึ้นจากการให้ที่เหมาะสมและการรู้จักรับอย่างเหมาะสมเช่นเดียวกัน เราให้เขา ก็จงหาหนทางให้เขาได้ให้เราบ้าง มันเป็นความดีงามทั้งสองฝ่าย การที่เราหาหนทางให้เขาได้ทำความดี ความดีและความสุขก็เกิดที่เรา เกิดที่หัวใจของเรา บางทีการที่เราให้เขาทำความดีให้เราบ้างอาจกลายเป็นความดีสองเท่าของเราก็ได้ เช่น การปลุกอิมามมาทำฟาร์จ เราปลุกเขาเราได้ความดี เขาเป็นอิมามเขาก็ได้ความดีเป็นสองเท่าจากเรา เห็นมั้ย มีแต่ดีกับดี
การวางแผนเพื่อการทำดี ก็เป็นอีกหนทางหนึ่งที่นำพาความสุขสดชื่นในหัวใจมาให้
ความกลัว
เมื่อหัวใจเจอสิ่งที่ชอบและต้องนัฟซูของตัวเอง ความหวงแหนเป็นสิ่งที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก ถึงแม้การฝึกการปล่อยวางจะถูกนำมาใช้ แต่หากมันช่างแสนยากเมื่อได้อะไรที่มันต้องกับนัฟซูของเรา มันต้องใช้แรงใจมหาศาล ความศรัทธา บวกกับความเชื่อมั่นและความเด็ดขาดในการวาง เมื่อนั้นความกลัวก็จะถูกคลายลงมากกว่าครึ่ง หาใช่มันจะหายไป แต่เราจงวางใจเอาไว้ที่เลวร้ายที่สุดที่เราจะรับได้
เมื่อ มันยังไม่ถึงจุดนั้น ก็จงมีความสุขกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างระวังหัวใจไม่ให้หลงไปตามความสุข นั้นจนกลายเป็นหลงติดไปอีกแบบเดิม การมีความสุขตรงหน้าที่ว่านี้ คือ การมีความสุขกับสิ่งที่เราคิดว่าเราหวงแหนและในอีกทางก็สามารถปล่อยมือจาก มันได้อย่างง่ายดายหากต้องเดินมาถึงจุดที่เลวร้ายที่สุดที่เรารับได้ เพราะไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนที่เกิดขึ้น เราเองก็มีสติที่จะยอมรับมันแล้ว หากมันไม่เกิดขึ้น เราก็มีความสุขกับมันไป โดยที่ไม่หลงลืมหัวใจที่วางเอาไว้ แต่หากมันต้องเกิดขึ้นจริงๆ หัวใจของเราเองก็ถูกวางเอาไว้แล้ว ให้วางใจ
ความกลัว เกิดจากรากเหง้าของความโลภผสมกับความหลงอย่างกลมกล่อมทีเดียว ความอยากได้อยากครอบครองไว้เป็นของตัวเอง และกลัวที่จะเสียมันไปเมื่อรู้สึกว่าสิ่งนี้คือของๆเรา เราชอบมัน เรารักมัน เราคิดว่าเมื่อมันเป็นของเราแล้ว เราจะทำยังงัยกับมันก็ได้ตามใจเรา และจะไม่ยอมปล่อยมันไปจากเราเพราะเราวางใจแล้วที่จะรักมันและทำให้เราเองพอใจ
ความ กลัวเป็นสิ่งที่ร้ายกาจ และเป็นหน้ากากของความห่วงใยได้แนบเนียนเหลือเกิน บางครั้งคนอื่นๆ ที่อยู่รายล้อมตัวเราต่างพากันบอกว่า เพราะว่าเข้าเป็นห่วง ถึงไม่อยากให้ไปไหน กลัวว่าจะถูกหลอก หรือนั่นนี่ แท้จริงแล้วหน้ากากที่สวมอยู่นั้น มันสวมอยู่บนสิ่งที่หมายความว่า อย่าไปจากเราเลยนะ เพราะเวลาที่เรามีเธออยู่ในชีวิตแล้ว มันทำให้ชีวิตเรามีความสุข สดชื่น และรู้สึกมั่นคง หากขาดเธอไป เราจะหาความสุขที่ไหนแบบนี้ได้ เพราะเราไม่สามารถไว้ใจใครได้เท่ากับที่ไว้ใจเธอ เพราะไม่มีใครจริงใจที่จะให้โดยไม่หวังผลตอบแทนแบบที่เธอมี เราไม่อยากเสียสิ่งที่ดีเช่นนี้ไป เพราะเราไม่อยากอยู่คนเดียวโดยไร้คนที่เห็นคุณค่าในตัวเราจริงๆอยู่ข้างๆ เพราะเรากลัวว่าจะหาคนที่จะยอมรับเราอย่างที่เธอเป็นและเราสามารถเปิดเผยตัว ตนของเราโดยที่ไม่ต้องระวังตัวว่าจะถูกหักหลังไม่เจอแบบที่เธอให้ความรู้สึก ปลอดภัยแบบนี้กับเราอีก
ไม่ใช่เพราะแค่ความกลัวที่ถูกสวมด้วยหน้ากากของความห่วงใยหรอกเหรอ ที่ขังคนเราไว้กับคนที่เราไม่ได้รัก แต่ต้องจำยอมอยู่เพราะเค้าบอกว่าเค้ารักเรานะที่ห่วงหวงแบบนี้ จริงๆแล้ว แค่กลัวที่จะไม่มีเราให้ใจเค้าปลอดภัยเท่านั้นเอง เท่านั้นจริงๆ
เพราะการที่พบใครบางคนที่เราจะสามารถเปิดใจที่ถูกปิดตายเพราะความไม่ไว้วางใจได้เนี่ย มันยากที่จะพบ เมื่อพบแล้วก็ยากที่จะปล่อยไปง่ายๆ
วิญญาณบริสุทธิ์ สามารถสัมผัสกันได้ โดยที่กายหยาบไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ หัวใจที่บริสุทธิ์ เป็นที่ต้อนรับของทุกถิ่นสถานทั้งดีและไม่ดี เพราะการนำไปใช้ต่างกัน
เมื่อใครสักคนหรือแม้แต่ตัวเราเองได้รับริซกีให้มีหัวใจบริสุทธิ์แล้วละก็ ก็คงจะต้องวางตัวและระวังตัวให้มากขึ้น เพื่อความปลอดภัยของตัวเองและความปลอดภัยของหัวใจผู้อื่น
อินชาอัลลอฮ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น